Friday, May 30, 2008

Intensamente sempre

Eu amo muito
Sonho muito
Sou muito amigo (tento ser)
Quando namoro, ou me apaixono, faço-o totalmente
Talvez não tenha fé
Mas acredito muito

Wednesday, May 28, 2008

Vantagens de morar num apart-hotel relativamente caro

Ontem de manhã, lá pelas 11, me ligaram no quarto. Era a zeladora, informando que no meu armário tinham achado cupim, e perguntando se eu me importava com, na quinta, esvaziá-lo e deixar as minhas coisas na cama para poder fazer a troca por um outro novo. Eu já tinha reparado, tinha visto vários dias esse pozinho no carpete, aos pés do armário, enquanto alongava depois de correr. Mas nunca dei bola, não protestei. Estava me dando bem com o cupim. Afinal, eles são silenciosos, não comem a roupa... Pois bem: agora vou ficar livre do bichinho, e vou ganhar um novo armário. Vantagens de morar num apart-hotel relativamente caro.



PS: Eu não sabia nada de cupins, para dizer verdade. Agora estou com pena, porque leio que eles são "uma sociedade inteligente de insetos" (e eu respeito a vida inteligente, tão rara). Mas ao mesmo tempo, sinto um medo novo, porque sei que cupim é assim:

PS2: E estou lembrando que eu tenho alguma cueca de celulose...

Tuesday, May 27, 2008

Da Folha para vocês 7 (Contardo Calligaris)

Desta vez não é a coluna de quinta-feira. É o resumo de uma entrevista (sabatina) que lhe fizeram no próprio jornal (Folha de S. Paulo, 21 de maio), com perguntas dos próprios leitores (o texto é transcrição de um discurso oral). Vale muito a pena. No mínimo há duas pessoas que lêem este blog que são fãs dele. Comigo, três. Então, é especialmente para elas. Ainda mais porque, agora me dou conta, uma fez anos ontem, e a outra vai fazê-los no sábado que vem. Mais motivos ainda: para elas então. (Ups. Esqueci de dizer, para os que não são fãs e também não conhecem ele, que Contardo Calligaris é psicanalista e escritor. E escreve colunas maravilhosas nas quintas, na última página do caderno Ilustrada, Folha de S. P.)


"El verdadero perdedor es el que, al final de sus días, mira hacia atrás y ve que ha desperdiciado el viaje. Lo que haya acumulado me parece bastante superfluo. Para mí, el perdedor es aquel que no consiguió vivir su vida con toda la intensidad que ésta merece. Y eso no tiene relación con la felicidad. El proyecto de ser feliz está equivocado, concebido para mantenernos en la insatisfacción, algo absolutamente necesario en la sociedad de consumo. El ganador es quien tiene una alta calidad de experiencia, sea la que sea. Que haya sido intensamente. Estoy en contra de la felicidad. El sexo no es felicidad, es alegría."

"No creo que exista ninguna oposición de fondo entre la psiquiatría, o la neuroquímica, y el psicoanálisis o las terapias por la palabra en general. Las investigaciones realizadas señalan que esas intervenciones se fortalecen una a la otra. Otra cuestión de fondo: soy materialista. Creo que el afecto, la emoción o el pensamiento tendrán algún día una descripción neuroquímica absolutamente apropiada."

"No tengo nada contra el uso de medicamentos, pero no me parece bien el uso indiscriminado de psicotrópicos, sobre todo en los casos de depresión. Creo que los antidepresivos deben ser prescritos en casos de depresión, y no simplemente porque alguien no es feliz. Hay cierta tendencia en sentido contrario. Y es peor en el caso de la adolescencia y la infancia, en que el uso de psicotrópicos está convirtiéndose en un problema serio. Porque los padres no soportan en ningún grado la infelicidad de sus hijos, sea cual sea su edad. Existe una intervención neuroquímica cada vez mayor en adolescentes. En la infancia y la adolescencia las personas viven momentos alegres y tristes. Y una de las razones por las que la gente tiene hijos es para que ellos escenifiquen una felicidad que no tenemos. Si alguien no sonríe, pastilla. Estoy en contra de eso."

"La adolescencia, de hecho, como una edad separada de la vida adulta, es reciente, post Segunda Guerra Mundial, cuando los adultos empiezan a crear una fase de la vida específica a la que atribuyen algunas características, como la rebeldía o la insubordinación. Lo que quedó del deseo, de las ganas de aventura, se cargó a las espaldas de los adolescentes. Ellos se encargarían de nuestro deseo de ser otros, de realizar sueños que no conseguimos confesarnos ni a nosotros mismos. Los adolescentes se encargaron de eso muy bien, no por nada son excelentes intérpretes del deseo de los adultos."

"La vida de los niños y adolescentes no es divertida. No me parece una buena edad: esa es una visión idealizada de los adultos. La infancia y la adolescencia son épocas muy problemáticas de la vida. En la infancia estamos lejos de corresponder físicamente y simbólicamente a lo que la gente desea; hablamos de manera atropellada. En la adolescencia todavía es peor. Son épocas de extremo conflicto interno, definición de la identidad, descubrimientos de fantasías y orientación sexual. Creo que los adultos deberían parar de pedir a los jóvenes que sean felices, porque eso sólo sirve al deseo que ellos tienen de ver en los niños un espectáculo de felicidad."

"Según el imaginario social, la persona a partir de cierta edad debería estar por encima del sexo, dejarse de 'porquerías'. Durante décadas, la menopausia era considerada no el fin de la fecundidad, sino el fin de la feminidad. Yo fui enseñado muy bien. Tuve una abuela a quien el sexo le encantaba. Y que a los 70, 75 años todavía recibía piropos por la calle. Una vez, estábamos sentados en el cine y vi que llegó un tipo y se sentó a su lado. Me pareció extraño porque había hileras vacías. De repente, ella se levantó y le insultó, me cogió de la mano y fuimos a sentarnos en otra hilera. Él le había puesto la mano encima, lo que demuestra que a los 75 años seguía funcionando. Y es que era muy bonita."

"Vivir solo o acompañado. No me he planteado esa pregunta de modo radical, pero de alguna forma está siempre ahí, es una cuestión siempre presente. Las personas siempre tienen momentos en que necesitan una cierta soledad, un recogimiento interior. Siempre viví con alguien, pero no soy gregario. Tengo una alergia seria a los grupos grandes. Situación gregaria es cualquier situación en que un grupo me manda hacer cosas que no son exactamente las que quiero hacer. Cuando el grupo amenaza mi individualidad."

"En Mayo del 68 yo militaba en la izquierda italiana. Pero tenía más contacto con la contracultura norteamericana que con la cultura política europea, porque estaba casado con una norteamericana e iba a ese país con frecuencia. Lo que más importaba era la revolución en la manera de pensar y de relacionarse, era la utopía concreta, que estaba en la manera de convivir de quien militaba. Y esa utopía creo que se realizó. Fue la única verdadera revolución del siglo XX, o la única que tuvo éxito."

"Brasil cambió enormemente desde 1968 hasta hoy. Llegué a un país donde sucedían cosas que para mí eran completamente inauditas. Pero el país nunca me pareció provinciano. Ni en aquella época. Especialmente São Paulo, que es una de las ciudades menos provincianas del mundo. Mucho menos que París y, en cierto sentido, menos provinciana que Nueva York. Y ciertamente menos que cualquier ciudad italiana."

"Detesto las bigamias, trigamias, cuatrigamias y compañía. Sólo creo en las monogamias sucesivas. Idealmente, con el menor intervalo de tiempo posible entre una y otra."

"No sé si, cuando llegue una cierta decrepitud, voy a querer la compañía de alguien o estar solo. A veces pienso que estar solo es todavía un resquicio de un cierto narcisismo."

Friday, May 23, 2008

Avalanche anodina de modas cada vez menos inteligentes e críticas

Anotação no Moleskine (desembro de 2007):

"Depois de Mimesis, daquela Introdução aos Estudos Literários que era lida nos cursos de letras nos anos 70 e que foi banida por uma avalanche anodina de modas cada vez menos inteligentes e críticas, e ainda dos estudos sobre Dante, tem agora o leitor brasileiro acesso a alguns decisivos ensaios, como aquele sobre Montaigne ou sobre Baudelaire, de leitura inadiável." L. A. Fischer

Leio isto na Folha dez dias depois de ter escrito a mesma coisa no exame de seleção ao mestrado.


Pena que o Fischer está na UFRGS e não na PUCRS...

Aigua

El Yuji, de São Paulo, per estar despert una nit, estudiant, ha fet cafè amb aigua amb gas. :o) S'ha equivocat. És difícil no equivocar-se.

A Catalunya l’aigua és aigua. Si la vols amb gas, l’has de demanar. Aquí no, aquí no hi ha "aigua": hi ha "aigua amb gas" o "aigua sense gas". Potser és l’expressió que he sentit més en els últims tres anys: "Com ou sem gás?".

PS: La segona és: "Crédito ou débito?".

Thursday, May 22, 2008

Gentileza gera Gentileza (já o dizia o Profeta)

- Hoje eu trouxe cartão...
- Sem problema. Crédito ou débito?
- Crédito. Quer a Identidade?
- Imagina querido! Logo de ti!

Travelling in Time and Space

This song (like Mary Queen of Arkansas and others from his first album) takes me back to the summers I spent in Dublin. I will never be able to thank my parents enough.

Traduccions de Brasil 47 (Marcianos invadem a Terra, de Legião Urbana)

Despídete y cruza la calle
Salimos volando después de las dos
Las cervezas se acabaron, los cigarrillos también

Cuidado con la cosa que escuece por ahí
La cosa escuece siempre, escuece también por aquí
Secuestro tu rescate
Enveneno tu atención
El verbo es substantivo, adjetivo, imprecación

Y el tío de la radio no quiere cerrar la boca
Y quiere mi dinero
Y mis opiniones

Mira, si te quieres divertir
Inventa tus propias canciones

¿Será que existe vida en Marte?
Ventanas de hoteles, garajes vacíos
Fronteras, granadas, sábanas
Existen muchos formatos
Que sólo tienen barniz
Y ninguna invención

Y todo aquello contra lo que siempre luchan
Exactamente todo aquello que ellos son

¡Marcianos invaden la Tierra!
Están inflando mi ego con aire
Y cuando creo que estoy casi llegando
Tengo que doblar aún otra esquina

Y aunque dispusiera de mi libertad
Tampoco tengo tanto tiempo
Y aunque dispusiera de mi libertad
¿Será que existe vida en Marte?

Carga fiscal no Brasil

(Isto já me surpreendeu quando cheguei ao Brasil em 2003, um IR tão baixo...)

10% mais pobres (renda média mensal de 49,8 R$) pagam 32,8% de sua renda em impostos.

10% mais ricos (renda média mensal de 2.178,00 R$) pagam 22,7% de sua renda em impostos.

Saiu na Folha a semana passada (dados do IPEA, de 2002 e 2003) e depois em vários jornais do mundo.

Isso por aquilo de os impostos indiretos serem altos e o imposto sobre a renda para a pessoa física baixo (27,5% máximo). (Verdade.) (Europeus ricos, venham pra cá.)

O Lula vai fazer agora uma reforminha do imposto direto, reforma grande não vai poder. (Não a fez o Fox no México, de direita, porque "as elites iriam derrubar o governo", como vai fazê-la ele?)

Mas gente, isso é uma vergonha.

Wednesday, May 21, 2008

Supõe-se que em uma ilha ninguém faz mal a ninguém

(Esta semana não temos aula de escrita criativa porque quinta é feriado, mas eu tenho conto para postar. É um conto que vai sair em uma revista, só espero que o editor não ache incorreto. Afinal, os leitores vão ser outros. Faço-o porque estou precisando me dar ânimos. Coisas chatas da faculdade :( - Ainda bem que meu time de basquete avançou às semifinais do campeonato espanhol. :p)


1. À tarde

– Você não vai dançar forró? – pergunta o motorista, virando-se para o estrangeiro. Sentado na traseira do buggy, agarrado à barra de aço que o separa da parte dianteira e coberta do veículo, o estrangeiro dobra-se sobre si mesmo para amortecer o impacto dos pingos na cara. – As garotas da ilha vão estar todas lá!
– Acho que não, com esta chuva! – ele grita.
– Mesmo com chuva! Elas gostam de dançar quando chove! Eu fui proprietário do Bar do Cachorro. Sei bem! E meu amigo aqui – o motorista assinala o co-piloto –, ele foi proprietário da praia!
– Da praia?!
– Isso! Da Praia do Cachorro! Nós somos todos ricos, na ilha! – diz o motorista, soltando uma gargalhada.

2. À noite

Ninguém ainda no Bar do Cachorro. Só música, música saindo de torres de alto-falantes a altura de dois homens. Embaixo do pórtico, no escuro, esvoaçando, uma camiseta listrada de mangas compridas.
– A gente vai vir se parar de chover – diz o homem, jovem, grande, negro, oferecendo uma cerveja ao estrangeiro. Seu nome é Cícero, e é o encarregado do local. Em um instante estão sentados como velhos amigos, um ao lado do outro, bebendo aos golinhos e escutando a música, tão alta que mascara o som da chuva. Um casal chega. De mãos dadas, atravessa o chão molhado da pista de dança e vá sentar-se sob um guarda-sol, longe do olhar deles.
O estrangeiro quer dançar forró, mas não aparece nenhuma menina. Cícero fuma e mira em frente, onde as luzes brilham no chão, onde as folhas se dobram nas árvores que separam a varanda e o mar. Cícero se volta para o estrangeiro e conta que já esteve casado e que tem um filho morando em Natal com a mãe. Não tem visto ele em anos, diz. Mas não parece estar desesperado por essa causa ou chateado com ninguém. Fala como se as coisas acontecessem inevitavelmente e tivessem que ser aceitas com um meio sorriso. Para dizer a idade do filho – sete –, ele se concentra e usa os dedos das mãos – ele usa os dedos para contar qualquer coisa. Depois fala sobre as meninas da ilha, as que lhe deram o apelido de Legal. Afirma ser um bailarino experiente, “pena que elas não estejam aqui”.

– Algum dia eu vou voltar – diz o estrangeiro antes de ir.
– Vá com Deus – Cícero responde, estendendo-lhe a mão –. Vai me encontrar sempre aqui.

3. Na madrugada

No caminho até a pousada, cansado de ter a roupa empapada pelo aguaceiro tropical, o estrangeiro tira a camisa e caminha sob a chuva. Agita a cabeça com fúria e olha para o céu. Cheira o frescor do ar, ouve milhares de rãs cantando. Vê uma sombra vindo no outro sentido, mas não vacila – supõe-se que em uma ilha ninguém faz mal a ninguém. Passa os dedos entre os cabelos. E imagina Cícero dançando: um homem negro, grande e jovem, de braços grossos e suaves, como os de um urso – tudo ritmo, os dedos dos pés polindo o chão – gentilmente envolvendo meninas até fazê-las desaparecer.

Tuesday, May 20, 2008

Nacionalistas

Sabiam que existe uma literatura nacional brasileira? Olha que eu li livros e escritores. Pois só fui me dar conta agora, quando li os historiadores.

Antes me perguntavam: tu por que escreve em espanhol, se é catalão? Agora eles dirão: mas por que escreve em português? Tu não é normal!

Friday, May 16, 2008

Caminhos do coração

Caminhos do coração é a novela preferida da Elen. Quem é a Elen? A Elen é a sobrinha da Rose. E a menina de 10 anos mais inteligente de Salvador. Ela foi quem me contou a história dos mutantes da Liga do Bem e da Liga do Mal. Por isso agora eu sei que esse da foto é Golias. "Você tem noções de mitologia? Então. Temos o Golias. Ele é um dos meus preferidos. Golias é um gigante com gênio de elefante. Você quer saber quais são seus super poderes?" Assim fiquei sabendo de Marcelo, Tatiana, Maria, Iara (que é minha preferida, a Elen sabe: mulher sereia, com genes de peixes), Cris (que controla a terra, a água, o fogo e o ar), Vavá (o menino-lobo), Gór (que hipnotiza qualquer um: muuuuito inteligente: quer dominar o mundo), Meduso (que lança raios pelos olhos), Metamorfo, Minotauro, Isis (que tem o poder de ficar invisível), Demétrio, Homem Gelo, Fúria (que namora Vlado), Vlado (o vampiro), Sócrates, Platão. E muitos mais que agora não lembro.


O Roger à Rose: Diz pra Elen que eu vi como o filho do lobisomem, mostrando o amor pelo pai, conseguia que o pai voltasse a ser um homem. Agora estou preocupado porque os mutantes da Liga do Mal ofereceram uma aliança aos mutantes da Liga do Bem para juntos acabar com a raça humana.

A Rose ao Roger: Meu Deus!! Você já se contaminou com essa novela maluca, foi??

A Rose à Elen: Elen, o Roger escreveu. Ele está preocupado porque os mutantes da Liga do Mal estão se aliando aos mutantes da Liga do Bem...

A Elen à Rose: Ele assistiu mesmo! O Roger é uma viagem!

Elen, mas como eu não ia assistir, depois do jeito maravilhoso com que você me contou essa história?

Elen, outra coisa. Sabe que encontrei outra fã? A filha da Cris, dona do cibercafé onde eu vou, cujo nome é Morgana (tem nome de mutante, não tem?), de 10 anos, como você, não perde um capítulo da novela.

Thursday, May 15, 2008

Fósforos de cor azul maia e palito tão fino que dá medo de usar

(Outro conto/exercício escrito na aula.)


Fósforos de cor azul maia e palito tão fino que dá medo de usar. Azul fusão entre o índigo e a paligorsquita: o menino disse. Eu, eu não sei o que é. Fósforos da cor mais bela que eu já vi: azul maia de Chichén Itzá. Cor sagrada maia. Fósforos, quem sabe, sagrados também. 23 fósforos escondidos em uma caixinha pequenina que não lhes faz justiça, com as cores banais da bandeira colombiana e a frase “Cerillas de Colombia”. Caixinha bonitinha. Com, na outra face, uma coruja de olhos amarelos exorbitantes sobre fundo preto. Comprada em Tuluá.

Paligorsquita, o menino repetiu. Três vezes: Pa-li-gors-quita. Qui-ta. Usté no entiende? Vu né comprené pá? O menino não se desesperou, quis fazer-se entender. Só não falava português. Mas quando soube que éramos de São Paulo falou de uma assentada os nomes e sobrenomes de todos os presidentes do Brasil. Crianças pobres espertas da América do Sul. A coruja, ele disse, esticando o braço, aproximando-a do meu nariz, era um deus maia. Isso eu não sei se acreditar. Difícil acreditar nessas crianças. Mas o azul maia. Esse índigo com paliguinquita, que mesmo que fosse combustível eu não queimaria. Não sou religiosa. Mas aquela criança, aqueles olhos.

Cortázar

Leyendo una entrevista a Julio Cortázar para preparar una clase encontré lo siguiente:

"Yo tengo la convicción profunda, y cada día que pasa la siento más profundamente, de que estamos embarcados en una vía, en un camino equivocado. Es decir que la humanidad se equivocó de camino. Estoy hablando sobre todo de la humanidad occidental porque de la oriental no sé gran cosa. Embarcados en un camino históricamente falso que nos está llevando directamente a la catástrofe definitiva, a la aniquilación por cualquier motivo: bélico, polución del aire, contaminación, cansancio, suicidio universal, lo que tú quieras. Entonces, en Rayuela sobre todo, hay ese sentimiento continuo de estar en un mundo que no es lo que debería ser..."

Rayuela es de 1963 y la entrevista de 1978. Che.


PS: "Olhe ao seu redor, me diga o que você vê."

Tuesday, May 13, 2008

120 anos da Lei Áurea

Hoje se comemoram os 120 anos da assinatura da Lei Áurea pela Princesa Isabel. Uma lei com dois artigos:

Art. 1º - É declarada extinta desde a data desta Lei a escravidão no Brasil.
Art. 2º - Revogam-se as disposições em contrário.


E domingo (11 de maio de 2008) li na Folha de São Paulo:

Negros têm só 3,5% dos cargos de chefia (negras: 0,5%)

Preconceito e acesso limitado à educação são apontados como grandes barreiras para os negros, que são 49,5% da população.

(Pesquisa do Ibope com o Instituto Ethos, dados de 2007)


Querem saber a percentagem de negros nos presídios brasileiros? (Não precisa, verdade?)

Ou a percentagem de negros mortos em operações policiais?

Querem saber quem varre as ruas de Porto Alegre, quem serve meus cafés, quem limpa meu apartamento?


"O Brasil deve muito aos negros, não só a faculdade. A faculdade é só um detalhe. As cotas para negros são o mínimo."

(Mano Brown, rapper, TV Cultura, 24/09/07)


"No Brasil a pobreza tem cor."

(Renato Russo em uma entrevista, mas a frase é antiga.)


"Eu olho para as platéias dos meus shows e não vejo minha família. Cadê a negrada? Ligo a TV e saltam uns olhos azuis em cima de mim. Esta terra não é minha. (...)

Não sei porque nunca me convidaram. Não sabem a atriz que estão perdendo. Mas não tem papel para crioulo em novela. Vão me botar limpando o chão, ralando o joelho?"

(Elza Soares, cantora, Folha de S. P., 26/09/07)


A carne mais barata do mercado é a carne negra
Que vai de graça pro presídio
E para debaixo do plástico
E vai de graça pro subemprego

("A carne", de Marcelo Yuka / Seu Jorge / Wilson Capellete)

(Essa também não sai na Globo!)


Este post é dedicado às pessoas que relativizam a existência de racismo no Brasil, assim como àquelas que são contra a política de cotas ou discriminação positiva nas universidades brasileiras. (São contra porque não querem discriminação de nenhum tipo. Só que a discriminação já existe.)

Monday, May 12, 2008

Mudança climática

O sol brilhava
E ele a amava
Chovia
E ele não queria ficar só

Sunday, May 11, 2008

Sono

Hoje acordei cedo de novo, lá pelas 8, o que não é cedo, mas como tinha acordado também às 6, sentia-me cansado. E o que eu fiz? Enrolei-me no lençol, no cobertor 1 e no cobertor 2, e joguei-me no chão! E dormi até as 10 e meia! Acho que vou repetir. Foi bom dormir no carpete duro!

Tempo

A professora diz: Temos pouco tempo. E eu penso (só não canto, mas sinto vontade): Temos todo o tempo do mundo. Temos nosso próprio teeeempo.

Thursday, May 08, 2008

Ná en la nevera

(Mais um exercício/conto escrito na aula.)


1. Ná en la nevera

Na geladeira da cozinha não há nada, ou quase nada – uma garrafa de água, às vezes bananas ou maçãs, café – e isso é o que chama a atenção do visitante, embora não ao primeiro olhar, claro. Primeiro vê-se a geladeira por fora, gorda, antiga; e, à sua direita, a pia; e, à direita da pia, o fogão. Há um armário pequenino pendurado na parede, sobre o fogão – mal situado: pode ser. Mas o que é mesmo interessante da cozinha, além de não haver “ná” na geladeira, é a janela, em cima da pia. Mais exatamente, o que desde a janela pode se ver.

2. Y se despertó, ay, de esa pesadilla, y estaba a gustito aunque la nevera estuviera vacía

Acorda do pesadelo e senta-se à beira da cama, para não cair nele de novo. Para livrar-se de uma vez dos cães que o perseguem. Caminha ao redor do sofá. Sente fome, entra na cozinha. Pára na frente da geladeira, lembra que dentro não há nada (ou quase nada – uma garrafa de água, café...). Pela janela, porém, entra luz, e ele acha estranho. Recorta-se na janela da cozinha do outro apartamento uma cabeça de mulher: a vizinha, comendo uma banana. Acordada como ele às 5 da manhã. Feliz, felicíssima coincidência! Não pela banana, que ele nunca vai pedir. Só por ter visto ela, o que vai permitir-lhe dormir.

Monday, May 05, 2008

Pete

I thought I had one of the best jobs possible. What, being paid for reading (and criticizing) and translating, and now for writing and studying! ... And I still think so, at least some days (well I'm so stupid). But I met this guy during breakfast at the hostel (hostels, specially HI hostels, are great for meeting interesting people from every part of the world): Pete. A tall, long blond haired, handsome guy. Pete's from Colorado, and works as a skiing teacher. But that is only one of his jobs. Last month, for instance, he was working in Barcelona. Of course working is just a way of saying, because what he was is traveling around Spain taking care of one of his clients' daughters - which I imagined being very sexy. So this guy Pete is paid for skiing, and for traveling and looking after beautiful girls. Who knows for what else. (Here I must add, for any American girl who may be reading this some time, that Spain is not such a dangerous place: you can go there alone.) Since the ski season in Colorado only starts in November, Pete has got lots of free months, which he spends traveling around. After getting to know Salvador, he'll go to Rio, and after that he'll be living for two months in Buenos Aires. I told him that he could go to Bariloche, Argentina, or to Chile, and teach skiing during the Southern winter, but he didn't seem to be very interested. Good for Pete! Of course it's not all flowers (there are all those moments of feeling alone, for one thing), and it takes some courage, but the whole of this kind of life is worth it. So thumbs up for Pete!

Sunday, May 04, 2008

Sistema vampiro

Agora à noite ouvi o moço do bar do albergue cantando esta canção-lamento. Perguntei-lhe de quem era. Ele cantou mais um pouco para mim:

Esse sistema é um vampiro oooo
Ah! O sistema é um vampiro oooo

Eh! Vive sugando todo povo
Vem cá, meu Deus, desça de novo
Ouça meu grito de socorro
Pai, escuta a voz desse teu povo

Que clama

Um centenário de oh falsa libertação
Cativeiro mental

Estamos metidos nos buracos
Estamos jogados nas favelas da vida

Pendurados lá no morro
Velho pai, só nos resta teu socorro

...

Na quinta-feira, chegando de táxi no albergue, fiquei deprimido ao ver tantas crianças fumando crack nas ruas do Centro de Salvador. Isso acontece em qualquer grande cidade do Brasil, mas não é sempre tão visível.

Depois esqueci. Passeando com a Rose, fiquei chateado por estar sendo perseguido o tempo todo por crianças e homens pedindo esmola. E hoje até fiquei irritado por não poder passear e comer sorvete tranqüilo - enquanto a Rose dava um pouco de seu sorvete a duas pessoas que pediam.

...

Thursday, May 01, 2008