Sunday, August 07, 2011

Postals de Catalunya per als amics de Brasil i 3

















Piruletes del RCD Espanyol de Barcelona, a la pastisseria Nacha, Avinguda de Sarrià, Barcelona.


















Coca-coles catalanes. A l'esquerra, un Cristóbal Colón amb mal de cap, que no sap ben bé en quina direcció apuntar l'índex; al centre, un romà plorant a les ruïnes d'Empúries; a la dreta, la Sagrada Família.


















Una crema catalana de debò. Aquesta és d'un restaurant de S'Agaró.


















La mateixa crema catalana amb la capa fina i uniforme de sucre ja trencada. Nota: a la propera reunió de l'Ambaixada de Catalunya a Porto Alegre se servirà una crema catalana preparada per l'il·lustríssim senyor Ambaixador. Tothom hi és convidat. Caldrà xiuxiuejar un vers en català a l'intèrfon (només un vers, no un poema sencer), com a contrasenya per poder entrar. Per exemple: "Jo prenc entre mes mans la nua criatura" (Carles Riba), o "car, fet i fet, tampoc no sóc tan ase" (Pere Quart).


















Uns versos folklòrics catalans. Similars a "tristeza não tem fim, felicidade sim" o a "es tan corto el amor, y es tan largo el olvido".


















Estat actual de les obres de la Sagrada Família, tot passant amb el cotxe. Nau central ja coberta, olé!


















Festa a casa la Mar i el David. Retrobar la Mar (després de cinc anys!) ha estat una de les coses més boniques que m'han passat aquest darrer mes (la Mar, dissenyadora gràfica, va treballar molt amb mi quan jo feia d'editor).


















La família de la Mar (i la mateixa Mar, és clar) és gallega, i alguns familiars i amics seus són percebeiros (i percebeiras!). La festa, a part de per reunir un grupet d'amics, era per tastar els percebes envasats i el paté de percebe de la marca 27 percebeir@s. La Mar ha dissenyat les etiquetes i el packaging. Vam provar els "percebes al natural con uña", els "percebes al natural sin uña" i el "paté de percebe" (només va faltar el "paté de percebe con algas exóticas", que provarem per Nadal). I moltes més delícies (salmó, pernil ibèric, taula de formatges, vi gallec) que la Mar va preparar.


















Lobos de mar: Uri, Rous, Betina, Marc.


















Lobo de mar. (Al timón, qué miedo!) Jo vaig fer snorkel, perquè sóc miop i no faig servir lentilles, i perquè no volia que m'explotessin els pulmons; ells van fer submarinisme de veritat (però van veure menys peixos que jo: el Mediterrani s'està despoblant...).


PS nostalgico-musical: Aquests últims dies m'ha donat per cantar uns versos, "si lo que vas a decir no es más bello que el silencio, no lo vayas a decir", que sabia que eren de El Último de la Fila però no recordava de quina cançó. La cançó, dels anys 80, és "Cuando el mar te tenga". El Último de la Fila agradaven molt a l'Inma, una companya de l'institut, va ser a través d'ella que els vaig conèixer. Si l'Uri, que és de viatge, fos aquí, li preguntaria si els versos són del Tao. Podrien ser-ho, o podrien ser àrabs.



Vuela al viento espuma del mar, / vuela al viento y vuélvelo a volar. / Mezcla el mundo, ruge mistral, / mezcla el mundo y mézclanos con él. / Ahórrate esas palabras de amor / que nadie va a comprender, / ni tan sólo yo. / Si lo que vas a decir no es más bello que el silencio, / no lo vayas a decir. / Que hable el mundo y calle el hombre, / calle el hombre y vuélvase a callar. / Mezcla el mundo, ruge mistral, / mezcla el mundo y mézclanos con él. / Ruge mistral, vuélvenos locos de atar / y con tu antiguo furor / llévate a aquel que ose hablar. / Mientras todos duerman te amaré. / Cuando todos hablen huiré. / Lejos, muy lejos, en silencio. / Lejos, muy lejos, en silencio. / Cuando el bosque te hable te hablaré. / Cuando el mar te tenga te tendré. / Murmullo de una oración / minúscula y dulce. / Murmullo de tu respiración / al despertar. / Ruge mistral, medio dios, / llévate el mundo de aquí, / peina la espuma del mar / y llévanos muy lejos, muy lejos.

Tuesday, August 02, 2011

Postals de Catalunya per als amics de Brasil 2


Cadaqués, Costa Brava.



Prenent un te a Cadaqués, a la vora de l'aigua.


















Fent un arròs amb llamàntol a casa el Marc, amic de l'Uri, a Colera.


















Obra d'un artista okupa emprenyat.


















Casa de l'artista okupa (o okupa artista), al barri de la Sagrera, Barcelona.


















Porta de casa de pagès a Montbrió del Camp, província de Tarragona.


















Amb amics (i fills d'amics) a Montbrió.


















Aniversari de l'estimada Montse a Montbrió (no és una sessió espiritista, la càmera va agafar poca llum).


















Escultura erotico-pornogràfica a la Rambla del Raval, Barcelona.


















El "Gato", de Botero, a la Rambla del Raval.






















Exposició Canvi de rumb, a l'Hospital de Sant Pau (brúixola apuntant al sud).

Saturday, July 30, 2011

Eduardo Souto de Moura, Siza e o Museu Iberê Camargo

Nuns trechos da entrevista publicada no El País Semanal de 24 de julho, o arquiteto português Eduardo Souto de Moura, prêmio Pritzker de Arquitetura 2011, fala sobre seu mestre Álvaro Siza (também sobre Alvar Aalto e Mies van der Rohe) e o Museu Iberê Camargo, de Porto Alegre. (Acho que, talvez com a exceção dos cariocas :p, os cidadãos valorizamos pouco as maravilhas de nossas próprias cidades. Acontece comigo em Barcelona. Quanto à obra de Siza em Porto Alegre, li os maiores elogios na imprensa internacional, não na local, e sei que estrangeiros viajam a Porto Alegre para ver o Museu Iberê, enquanto muitos porto-alegrenses ainda só o viram do carro ou outros dizem que é feio.)


Cuando yo estudié, la escuela de Oporto estaba muy politizada. [...] Y trabajamos para cambiar las infraviviendas que los obreros tenían en los jardines de las viviendas burguesas. Se llamaban islas. Queríamos cambiar las cosas. Trabajábamos con las asociaciones de vecinos. Todo era muy social [...]. Decidimos dignificar esas viviendas, pero necesitábamos un arquitecto que firmara el proyecto. Éramos estudiantes. Así que fuimos a buscar al mejor. Y el mejor era Siza. Luego me quedé a trabajar con él cinco años.

Hasta que le dio una patada y lo echó. Sí. Un día me dijo: "Si quieres ser arquitecto, no puedes continuar aquí. Tienes que irte". Y tenía razón. Era cómodo trabajar allí. Pero al salir tuve que espabilarme. Trabajar con Álvaro es maravilloso. Como persona es excepcional. Por entonces él se había quedado viudo y yo era soltero, así que comíamos muchas veces juntos. Él defendía a Alvar Aalto. A mí me gustaba Mies van der Rohe.

Hoy sigue pensando lo mismo? Bueno... De Aalto me impresiona mucho la vigencia de sus ideas. Entonces creía que era expresionista, pero visitando su trabajo en Finlandia entiendes que era muy racionalista. Es el arquitecto del que compro más libros. Me gustan sus muebles: modernos, cálidos y casi anónimos. Pero creo que Mies era más radical. [...] Era el tiempo de la revolución de los claveles. Había que rehacer el país, construir medio millón de viviendas. [...] Necesitábamos un lenguaje técnico para vencer la presión posmodernista. Un idioma práctico y eficaz. Discutíamos mucho. Yo creía que Mies podía ayudar más que Alvar Aalto.

Qué admira de Siza? Lo que me marcó fue más su figura que su arquitectura: el hombre, su ética y su conocimiento. Él te da los instrumentos para hacer. Pero es extremadamente exigente. Es suave y dulce, pero lo quiere entender todo. Tengo un texto sobre él que escribí hace años. En él explicaba que con Álvaro cuando uno piensa que está todo acabado te lo hace empezar todo de nuevo.

Con 76 años, Siza firmó el Museo Iberê Camargo en Porto Alegre, que es una mezcla entre volver a nacer y haber llegado a lo que no sabías que se podía alcanzar. Ese edificio es impresionante. Y ante algo así, uno piensa: ¿copiar qué?, ¿estudiar qué? Pero cuando tengo un problema, muchas veces pienso: ¿qué haría Álvaro?, ¿qué estrategia seguiría? Y todavía trabajo con él en algunos temas. Hacemos juntos el metro de Nápoles. Y es un placer viajar con él. Contamos historias, discutimos, vamos a cenar... Trabajamos bien. Yo dibujo y él me dice no, no, no... (Risas.) Es una relación muy bonita.


Este é o Estádio de Braga, uma das obras mais célebres de Souto de Moura:





















PS: Para quem goste de arquitetura, e muito especialmente para quem goste de Le Corbusier, recomendo o filme argentino El hombre de al lado. Em junho estava passando no shopping Moinhos, o Sérgio me disse que era bom mas eu não tive tempo de assisti-lo. Assisti ontem aqui, em Barcelona, e me pareceu muito bom mesmo - muito bom e sem grandes pretensões. Trailer:

Wednesday, July 27, 2011

Vídeos de Catalunya per als amics de Brasil

Nota: Peço desculpas aos amigos e amigas de Brasil, ando sem tempo para escrever ou responder e-mails, por aqui está tudo muito corrido - muito bom, mas muito corrido. Beijos e saudades...


Mentre esperem l'Ana :), ens divertim amb la gosseta del Ramon, l'Asha.



Una peixateria self-service a Cambrils, Costa Daurada.



Moment de relax al Cap de Creus.



Snorkeling a Colera, Costa Brava.

Tuesday, July 19, 2011

La foto más deseada :)




















Con Alain Hernández, aka Emerson. (Para quien no los haya visto todavía: capítulos 1, 2, 3 y 4.)

Monday, July 18, 2011

Thursday, July 14, 2011

Divulgando...

Para quem estiver no Rio em julho - início de agosto, Pedrito starring in...

Monday, July 11, 2011

Postals de Catalunya per als amics de Brasil


















Escamarlans (del Mediterrani) amb ceba (fets per la mare per al fill pròdig). En castellà, cigalas acebolladas. "Cigala" també es pot dir, en català. Recordo un conte del Quim Monzó; un conte que passa tot en un llit i en què la dona (nua) no para de dir a l'home (nu): "Com m'agrada la teva cigala!". Ho diu amb tanta passió i insistència, i mirant-se-la amb tanta golafreria, que l'home, primer molt ple de si mateix, acaba sentint-se menyspreat i amb enveja... d'això, de la seva pròpia cigala.


























Típic de casa meva. Migdiada en família (l'àvia, el seu fill i un dels fills del seu fill). (No són mandrosos, treballen molt, és oci creatiu.)





















Típic de Catalunya (per als qui em pregunten què no m'agrada del meu país, aquest és un exemple entre molts): "normalització" lingüística. El carrer és a la vora del mar, a Sant Feliu de Guíxols. (Quan trobi la placa del carrer "Joan Lennon", o similar, també la fotografiaré.)





















Això no és típic de Catalunya, però és molt bo: pop a la gallega, d'un restaurant de S'Agaró. S'Agaró no se sap ben bé què és: uns carrers (quins, no ho sé) pertanyen al poble de Sant Feliu i uns altres, al de Platja d'Aro. Baix Empordà, en qualsevol cas; Costa Brava. (Vaig fer la foto una mica tard, els comensals anaven per feina, el "plat" de fusta ple hauria quedat més bonic.)





















Casetes dels Antics Banys (ara, Nous) de S'Agaró. N'hi ha una bona filera, però jo no he entrat mai en cap (ni sol ni acompanyat). 

Monday, July 04, 2011

Algumas fotos de Porto Alegre 2011/1 semestre

Estou limpando a pasta de fotos do celular e resgatando algumas fotos para o blog, destes últimos meses passados em POA.


Numa das palestras do seminário "Livros que abalaram o mundo", às que assisti com a Marinella, os sábados de junho. O primeiro dia, Sergius Gonzaga, secretário municipal de cultura, disse que Martín Kohan, "um dos melhores palestrantes argentinos", viria nos falar de Lolita. Eu só tinha ouvido falar nele, não li nada dele (seu último livro, Ciencias morales, ganhou o Premio Herralde de novela, um dos mais prestigiosos da Espanha). Ele deu show. Não lembro de uma palestra sobre literatura melhor. Falou com paixão, rigor (e vigor), profundo conhecimento do livro; com elegância, se apoiando no texto e só no texto, etc. Confirmando minha teoria (não só minha, claro) de que não há melhores críticos literários do que os escritores. Quando saímos, eu disse à Marinella: quando crescer quero ser Martín Kohan.

No aniversário da querida Camila. Boa companhia e boa comida (e cerveja) mexicana.

Outro palestrante do seminário foi Voltaire Schilling, que não falou de Voltaire, falou de Rousseau :p Como historiador, limitou-se a situar as ideias de Rousseau na história. Isso ele fez muito bem. Só que falou mais do Rousseau "teórico" (Emílio) do que do Rousseau escritor (Confissões), e é deste segundo que eu gosto mais.

Uma bonita escultura. Na entrada do teatro Renascença. (Porto Alegre não se destaca por suas esculturas...)

Festa na casa do querido Sérgio. Cinco sobremesas!!!

Vista do Café dos Cataventos desde não sei qual andar da Casa de Cultura Mário Quintana. Tirei a foto num break em que fui fumar. Assisti, com o Sérgio, ao ensaio de uma peça de teatro de um grupo de atores surdos (será encenada, acho, na Feira do Livro).

"Meu" café na hora do rush. Tem várias "horas do rush", esta é quinze minutos antes das 14 h.

Mesmo café, mesmo dia, uns minutos depois das 14 h.

Adoro o porto de Porto Alegre, adoro os armazéns do porto e adoro essas gruas. Fui lá numa pausa de minhas leituras, para aquecer o corpo com um pouco de sol (e a alma com um pouco de... rio, à falta de mar). 

Esse cara estava lendo Nietzsche. Sentados, encostados num dos pés da grua, há mais duas gurias e um guri, batendo papo. Depois de descansar um pouco ali, fui à loja do Margs. Eu estava sozinho com a atendente e ela veio para mim, pediu licença. Achei que quisesse que eu me afastasse para mexer nos livros, mover uma mesa, não sei. Mas o que ela fez foi dizer que eu estava com umas manchas nas costas e começar a sacudir com a mão, demoradamente (não sei on-de tu sen-tou, ia dizendo), meu casaco. (Coisa linda que dificilmente aconteceria em Barcelona.)

Um dos livros que andei lendo no café. Baita livro. (Mensagem para minha amiga francesa: sem piada pronta, OK? ;)

Saturday, July 02, 2011

Finger painting

Começou há dois anos, e agora já virou febre, o finger painting, pintura feita no iPhone (primeiro) ou no iPad. Seu adepto mais célebre é David Hockney, sempre à vanguarda, mesmo agora, com 74 anos. Ele já expôs várias dessas "pinturas" em vários museus, fez três capas para a New Yorker e parece que cada dia manda um desenho (em geral, flores) aos seus amigos (um Hockney no iPhone, cada dia de manhã! :o) Mas o exemplo abaixo (tem muitos mais no site da New Yorker) é de Jorge Colombo, português que mora nos Estados Unidos desde 1989. Ele usa o iPhone e a aplicação "Brushes", e lançou há pouco um livro com cem ilustrações da cidade de Nova York: New York: Finger Paintings. Este é o "Coffee Cup":

Friday, July 01, 2011

I'm stepping out, by John Lennon

Hoje uma grande amiga deixou o trabalho que devia ter deixado há tempos e lembrei desta música que a Ana Santos uma vez me enviou.

Muitas pessoas no mundo seriam mais felizes largando seus trabalhos, acho. (Às vezes não dá para viver de outra coisa? Dá sim.)



This is an "inspirational post". (I don't have a tag for that.)

Wednesday, June 29, 2011

Sem comentários

Infelizmente, hoje tive que desativar a possibilidade de comentar no blog. Espero que isso seja temporário. Digo infelizmente porque valorizo muito esses comentários, que às vezes são a graça dos posts. O motivo é que um/a anônimo/a escreveu uns comentários estúpidos (comentários desse tipo são sempre anônimos, essa é uma das coisas ruins que a internet permite). Enfim, nunca pensei que devesse postar aqui as "normas do bom blogueiro". Também não vou fazê-lo agora: elas não existem, são tácitas e baseadas no bom senso. Mas vou citar a colega blogueira Maria, carioca que mora na Suécia: "Fique a vontade para comentar [...], mas por favor observe o bom senso e seja educado. Não precisa ser gênio pra escrever aqui, basta não ser idiota".

Aproveito para dizer, porque alguém já se fez passar por mim, que qualquer comentário anônimo em qualquer blog amigo (ou não amigo) não é meu. Eu sempre assino.

Os amigos ou colegas que quiserem comentar qualquer coisa por enquanto podem fazê-lo por e-mail.


Vai aqui um pingüino (pingÜino, com trema) de Liniers :)


Sunday, June 26, 2011

Être et avoir (e Blue Valentine, e a Paris dos anos 20 de Woody Allen)

O Pedrito me enviou ontem os links para o documentário Être et avoir, "veja, veja, veja". Eu ainda não vi, vi, vi, mas confio muito no seu bom gosto e posto eles aqui, para quem quiser ver também. Em francês com legendas em português.

Parte 1

Parte 2

Parte 3

Parte 4

Parte 5

Parte 6

Parte 7

Parte 8

Parte 9

Parte 10

Parte final


... E ontem eu assisti, com a Camila L., a Blue Valentine. É um filme muito bom, e a meu ver (não segundo a Camila), altamente desalentador. Os casais que, talvez enganados pelo título Namorados para sempre (horrível, se bem que o título original também não é aquela coisa), foram assisti-lo no dia dos namorados, devem ter saído com certo mal-estar, se não xingando diretamente o diretor. Enfim, recomendo, é um baita filme. (Eu não vou esquecer o episódio no motel, que é coisa de mestre, na arte e na vida.) Vai aqui o trailer, que não entrega nada (aliás, também é enganador, meio bobinho; o filme não é).




Falando em filmes - e em títulos. Eu ia esculachar Midnight in Paris, para implicar com meu irmão Uri e porque realmente não gostei. Mas, como o Sérgio e a Ângela gostaram (ou gostaram mais o menos), vou me abster. Só recomendo, para quem não o leu, A Moveable Feast. O preço é o mesmo que o do ingresso e o livro fica na memória para sempre. París era una fiesta, esse é o título em espanhol. E acho que é um dos casos raros em que a versão é melhor do que o título original. Para mim é assim, também, com a epígrafe do livro, do próprio Hemingway:

If you are lucky to have lived in Paris as a young man, then wherever you go for the rest of your life, it stays with you, for Paris is a moveable feast.

Si tienes la suerte de haber vivido en París cuando joven, luego París te acompañará, vayas adonde vayas, todo el resto de tu vida, ya que París es una fiesta que nos sigue.

Thursday, June 23, 2011

La connexió Bamako-Barcelona-Porto Alegre

Tres germans units, no matter the distance. QUATRE, però el Ramon és la persona més 1.0 que conec... (en tots els sentits, i això és un gran elogi).

Wednesday, June 22, 2011

L'equip petit

(Enviado hoje pelo Uri. Fantástico. Em catalão, com legendas em inglês.) ("Un de la Ruth però era fora de joc", huahuahau!)

l'equip petit from el cangrejo on Vimeo.

Jogando futebol com o Leo e sua turma

O Leo é o 1, goleiro. Eu sou o 15 (Inter!).

Sunday, June 19, 2011

Clarence Anicholas Clemons, Jr. (1942-2011)

"Clarence Clemons, E-Street Band saxophonist, dies at 69."

Hoje acordei com essa triste notícia.

No vídeo, "Jungleland", com o famoso solo (minutos 4 a 6 e 30'').

Eu ficava arrepiado com esse solo. Escutava as músicas de Born to Run e The River num walkman, em fita cassete pirata, antes de dormir, deitado na cama de um quarto de uma família em Dublin, quando tinha quinze, dezesseis anos. (Às vezes chorando. Mas de felicidade, por me sentir "independente" e "no mundo".)




Alguns comments:

The biggest, baddest, most blistering sax solo in the history of Rock and Roll. RIP Clarence.

Things sure are sadder down on E Street today--RIP Big Man and thanks so fucking much!

Clarence is now showing Gabrielle how to blow that horn. RIP Big Man, you will be missed.

What a wonderful combo the E Street Band was in those days. Clarence made "an honest stand" and defined the sound of the band. I have the cover picture of Born to Run, with a cool CC, burned in my brain. Rest among the stars, Clarence.

RIP Clarence, thank you for all your wonderful heart playing. God bless you.

You might as well throw this song away, because Jungleland = Clarence Clemons.

Eres el puto amo. Hasta siempre Big Man.

Ciao Clarence, ci mancherai tantissimo, ma il tuo sax continua a suonare!!!

RIP, Clarence. We'll meet beneath the giant Exxon sign that brings this fair city LIGHT.

Saturday, June 18, 2011

"Don't believe half of what you see and none of what you hear" (Lou Reed)

Este post não é sobre a crise econômica. (Mas o verso de Lou Reed se aplica ao que estamos vivendo.)



















A foto acima, de Rich Lam, não é sobre a crise. Foi tomada antes de ontem em Vancouver, Canadá, e a confusão nas ruas é pela derrota dos Vancouver Canucks frente aos Boston Bruins, na Stanley Cup (final da NHL, hóquei no gelo). Parece que os torcedores canadenses não gostaram da derrota por 4 a 0 e foram às ruas, onde houve confronto violento com a polícia. Mas esses dois não estavam nem aí. Não se importaram com a derrota nem com a violência policial. :)) Baita foto. Foi publicada por Ramon Lobo em seu blog "Aguas Internacionales", do jornal espanhol El País.



...



Depois um leitor enviou a Ramon Lobo uma segunda foto, do mesmo fotógrafo, que parece contar uma história diferente.



















O jornalista corrigiu no blog sua primeira interpretação, e escreveu que o guri talvez estivesse socorrendo a guria, que teria recebido um golpe, talvez da polícia.

Num outro blog, aparece a explicação de alguém que presenciou a cena, um torcedor chamado William: "The girl who was knocked over landed head first on the pavement with her boyfriend landed partially on top of her. She was in visible pain, crying, but the two officers gave them a parting shove and moved on. Bystanders went to make sure she was OK". ... Junto com mais uma foto (esta, de um cidadão, não do fotógrafo).





















A primeira foto, a do "beijo", fez sucesso na Internet (isto é fato ;). Então uma garota, da Austrália (!), disse reconhecer nela seu irmão. O nome do guri, parece, é Scott Jones, ele é australiano, tem 29 anos e está em Vancouver por seis meses, à trabalho. E o próprio Scott teria escrito, no facebook da irmã (a Alex da frase é a guria, suposta namorada dele): "Classic! This was shortly after the riot police run over the top of us and naturally Alex needed some comforting, ha-ha!".


Desculpas pela confusão na escrita do post. A história é confusa mesmo, mas dá para entender "a moral".



PS: Vai a música de Lou Reed, que eu adoro e lembrei ao ver as fotos.



They say things are done for the majority
don't believe half of what you see and none of what you hear
It's like what my painter friend Donald said to me
"Stick a fork in their ass and turn them over, they're done"

Wednesday, June 15, 2011

We really should do these things NOW 4

Às vezes (poucas) sinto orgulho de ser catalão.

Os deputados entram no Parlamento catalão (Parc de la Ciutadella) de helicóptero, hoje, dia da votação do orçamento 2011, cheio de cortes em gastos sociais. Fotogaleria.


Também na Grécia, hoje:



















PS: O Uri me envia este vídeo, de hoje de manhã. Isto não aparece na televisão catalã (TV3). Policiais fantasiados de manifestantes para "arrebentar" a manifestação pacífica, isto é, provocar a própria ação policial. Nada novo, mas dá medo, e nunca o vi assim, tão claramente filmado (no final do vídeo, os policiais têm que proteger seus colegas travestidos...).



O vídeo, que em poucas horas foi visto por mais de 300.000 pessoas, está sendo apagado de YouTube. É triste ver até que ponto chega (ou quer chegar, em tempos de Internet, sigh!) o monopólio do uso da força, a informação e a mentira pelo Estado. Enfim, o governo catalão é tão lerdo quanto esses policiais, e o vídeo é carregado uma e outra vez por muitos usuários. Por enquanto está aqui, ou aqui, ou aqui...





PS 2: Um pouco de alegria entre tanta indignação. O Uri também me enviou este vídeo de Andreu Buenafuente, o melhor humorista/showman catalão, que tem programa há anos em rede nacional. Como ele tem prestígio, fãs, dignidade e sua própria produtora :p, é um dos poucos que fala na TV o que ele quer. (Ele não é um rapper, isto é só um gag.)

Tuesday, June 14, 2011

Rogerito em: Teoria da conspiração

Estou com blogger's block. Mas a Gabi fez este desenho bonitinho tirando sarro de mim (da minha gripe, não do block). :) 














Minha teoria é que os remédios só "bloqueiam" a gripe, que reaparece uma ou duas semanas depois (a mesma, não uma segunda!), até que o corpo a elimina por si só.

(Ainda bem que daqui a pouco estou na Costa Brava, que cura tudo...)

Thursday, June 09, 2011

The Pale King, by David Foster Wallace

Inicialmente previsto para 2010, já está à venda, desde abril, The Pale King, o livro póstumo de David Foster Wallace, editado por Michael Pietsch, da Little Brown, a partir de 250 páginas datilografadas que Wallace deixou em cima da mesa de seu escritório antes de se suicidar e de pilhas e pilhas de cadernetas escritas à mão e vários disquetes - a versão final tem quase 600 páginas. Pietsch diz que mergulhou (achei isso bonito) "into folders and spiral-bound notebooks, including one with a Rugrats character on the cover and another called 'Cuddly Cuties,' with a photograph of kittens. Inside were pages and pages of notes and drafts in Wallace's tiny, spidery handwriting. A ledger contained some pasted-in notebook pages, several of them decorated with small smiley-face stickers, little signs of encouragement that the author had apparently awarded himself, impersonating a grammar-school teacher" (The New York Times).  

The Pale King tem como cenário principal uma agência tributária do meio oeste dos Estados Unidos e retrata uma América monótona e sem sentido, escrava do consumismo míope; uns cidadãos à beira de morrer de tédio e incapazes de se comunicar. Mesmo sendo sobre o tédio, alguns críticos acharam o romance engraçado ao extremo ("pants-pissingly hilarious"). E Michiko Kakutani (a "rainha dos críticos", do NYT) não vê contradição em que o livro seja, ao mesmo tempo, profundamente triste: "just as this lumpy but often stirring new novel emerges as a kind of bookend to Infinite Jest, so it demonstrates that being amused to death and bored to death are, in Wallace’s view, flip sides of the same coin". No próprio romance, Wallace escreve: "Dullness is associated with psychic pain because something that's dull or opaque fails to provide enough stimulation to distract people from some other, deeper type of pain that is always there".

Mais um trecho, sobre "o inferno": "He felt in a position to say he knew now that hell had nothing to do with fires or frozen troops. Lock a fellow in a windowless room to perform rote tasks just tricky enough to make him have to think, but still rote, tasks involving numbers that connected to nothing he’d ever see or care about, a stack of tasks that never went down, and nail a clock to the wall where he can see it, and just leave the man there to his mind’s own devices". E mais um, descritivo: "the flannel plains [and] the tobacco-brown river overhung with weeping trees and coins of sunlight, [an] arrow of starlings fired from the windbreak’s thatch, [a] sunflower, four more, one bowed, and horses in the distance standing rigid and still as toys. All nodding". 

Para Zadie Smith, Wallace foi o escritor mais talentoso de sua geração (da geração dela), um gênio. Para Jonathan Franzen, foi o amigo íntimo, o melhor parceiro, o autor da obra ao lado da qual ele avaliava a sua própria. (Franzen só conseguiu terminar Freedom quando Wallace se matou; a raiva o tirou do bloqueio em que esteve por cinco anos. Uma das personagens mais fascinantes de Freedom, Richard Katz, está inspirada no amigo.) Quem nunca leu Foster Wallace, pode se maravilhar com seus contos (Brief Interviews with Hideous Men; Breves entrevistas com homens hediondos, Cia. das Letras; meus preferidos são "Forever Overhead" e "The Depressed Person") ou seus "ensaios", que se leem como ficções (Consider the Lobster; Hablemos de langostas, em espanhol, Mondadori). Eu nunca me atrevi com o romance Infinite Jest (1.000 páginas; acho que já escrevi aqui que minha amiga Kris, norte-americana e boa leitora, não conseguiu terminá-lo, e portanto eu nem tentei), mas um exemplar de The Pale King já deve estar voando para Barcelona. Só vou poder lê-lo e comentar no Natal, então, deixo neste post os montes de elogios que encontrei na Amazon, em nota de rodapé, letra pequeninha e abundância, bem à la Wallace*.






*"One hell of a document and a valiant tribute to the late Wallace...Stretches of this are nothing short of sublime--the first two chapters are a real put-the-reader-on-notice charging bull blitz, and the David Foster Wallace sections...are tiny masterpieces of that whole self-aware po-mo thing of his that's so heavily imitated...often achingly funny...pants-pissingly hilarious...Yet, even in its incomplete state...the book is unmistakably a David Foster Wallace affair. You get the sense early on that he's trying to cram the whole world between two covers. As it turns out, that would actually be easier to than what he was up to here, because then you could gloss over the flyover country that this novel fully inhabits, finding, among the wigglers, the essence of our fundamental human struggles." (Publishers Weekly) "The final, beautiful act of an unwilling icon...one of the saddest, most lovely books I've ever read...Let's state this clearly: You should read THE PALE KING...You'll be [kept up at night] because D.F.W. writes sentences and sometimes whole pages that make you feel like you can't breathe...because again and again he invites you to consider some very heavy things...Through some function of his genius, he causes us to ask these questions of ourselves." (Benjamin Alsup, Esquire) "Deeply sad, deeply philosophical...breathtakingly brilliant...funny, maddening and elegiac...[David Foster Wallace's] most emotionally immediate work...It was in trying to capture the hectic, chaotic reality--and the nuanced, conflicted, ever-mutating thoughts of his characters--that Wallace's synesthetic prose waxed so prolix, his sentences unspooling into tangled skeins of words, replete with qualifying phrases and garrulous footnotes...because in almost everything Wallace wrote, including THE PALE KING, he aimed to use words to lasso and somehow subdue the staggering, multifarious, cacophonous predicament that is modern American life." (Michiko Kakutani, The New York Times) "The overture to Wallace's unfinished last novel is a rhapsodic evocation of the subtle vibrancy of the midwestern landscape, a flat, wind-scoured place of potentially numbing sameness that is, instead, rife with complex drama....feverishly encompassing, sharply comedic, and haunting...this is not a novel of defeat but, rather, of oddly heroic persistence.... electrifying in its portrayal of individuals seeking unlikely refuge in a vast, absurd bureaucracy. In the spirit of Borges, Gaddis, and Terry Gilliam's Brazil (1985), Wallace conducts a commanding and ingenious inquiry into monumental boredom, sorrow, the deception of appearances, and the redeeming if elusive truth that any endeavor, however tedious, however impossible, can become a conduit to enlightenment, or at least a way station in a world where 'everything is on fire, slow fire.'" (Donna Seaman, Booklist) "THE PALE KING represents Wallace's finest work as a novelist...Wallace made a career out of rushing in where other writers feared to tread or wouldn't bother treading. He had an outsize, hypertrophied talent...THE PALE KING is an attempt to stare directly into the blind spot and face what's there...His ability to render the fine finials and fractals and flourishes of a mind acting upon itself, from moment to moment, using only the blunt, numb instruments of language, has few if any equals in American literature..this we see him do at full extension." (Lev Grossman, TIME) "To read THE PALE KING is in part to feel how much Wallace had changed as a writer, compressed and deepened himself...It's easy to make the book sound heavy, but it's often very funny, and not politely funny, either...Contains what's sure to be some of the finest fiction of the year." (John Jeremiah Sullivan, GQ) "A thrilling read, replete with the author's humor, which is oftentimes bawdy and always bitingly smart...The notion that this book is 'unfinished' should not be given too much weight. The Pale King is, in many ways, quite complete: its core characters are fully drawn, each with a defining tic, trait, or backstory...Moreover, the book is far from incomplete in its handling of a host of themes, most of them the same major issues, applicable to all of us, with which Wallace also grappled in Infinite Jest: unconquerable boredom, the quest for satisfaction in work, the challenge of really knowing other people and the weight of sadness...The experience to be had from reading The Pale King feels far more weighty and affecting than a nicely wrapped story. Its reach is broad, and its characters stay with you." (Daniel Roberts, National Public Radio) "The four-word takeaway: You should read it!" (New York Magazine) "An astonishment, unfinished not in the way of splintery furniture but in the way of Kafka's Castle or the Cathedral of St. John the Divine...What's remarkable about The Pale King is its congruity with Wallace's earlier ambitions... The Pale King treats its central subject--boredom itself--not as a texture (as in Fernando Pessoa), or a symptom (as in Thomas Mann), or an attitude (as in Bret Easton Ellis), but as the leading edge of truths we're desperate to avoid. It is the mirror beneath entertainment's smiley mask, and The Pale King aims to do for it what Moby-Dick did for the whale...Watching [Foster Wallace] loosed one last time upon the fields of language, we're apt to feel the way he felt at the end of his celebrated essay on Federer at Wimbledon: called to attention, called out of ourselves." (Garth Risk Hallberg, New York Magazine) "Wallace's gift for language, especially argot of all sorts, his magical handling of masses of detail...[these] talents are on display again in The Pale King." (Jeffrey Burke, Bloomberg) "An incomplete, complex, confounding, brilliant novel...Reading THE PALE KING is strangely intimate...it also comes with a note of grace." (Sam Anderson, New York Times Magazine) "The most anticipated posthumous American novel of the last century...[Wallace was] America's most-gifted writer...American literature will rarely, if ever, give us another mind like Wallace's...ferociously written...richly imagined...a deep panoply of lives and the post-modern awareness of how this all was constructed, both the work and the vortex of current life." (John Freeman, Boston Globe) "THE PALE KING represents Wallace's effort, through humor, digression and old-fashioned character study, to represent IRS agents...as not merely souled, but complexly so. He succeeds, profoundly, and the rest of the book's intellectual content is gravy. Yes, parts are difficult, but 'boring' never comes into it. And it's very, very funny." (Sam Thielman, Newsday) "It may be unfinished, but the reviews-cum-retrospectives all soundly agree: It's still a book to be read." (The Miami Herald) "A fully imagined, often exquisitely fleshed-out novel about a dreary Midwestern tax-return processing center that he has caused to swarm with life...a series of bravura literary performances--soliloquies; dialogues; video interview fragments; short stories with the sweep and feel of novellas...This is what 360-degree storytelling looks like, and if it doesn't come to a climax or end, exactly, that may not be a defect." (Judith Shulevitz, Slate) "It could hardly be more engaging. The Pale King is by turns funny, shrewd, suspenseful, piercing, smart, terrifying and rousing." (Laura Miller, Salon) "Strange, entertaining, not-at-all boring...Wallace transforms this driest of settings into a vivid alternate IRS universe, full of jargon and lore and elaborately behatted characters, many of them with weird afflictions and/or puzzling supernatural abilities...hilarious...brilliant and bizarre, another dispatch from Wallace's...endlessly fascinating brain." (Rob Brunner, Entertainment Weekly) "Exhilarating." (Hillel Italie, Associated Press) "Heroic and humbling...sad, breathtakingly rigorous and searching, ultimately hysterically funny." (Matt Feeney, Slate)

Tuesday, June 07, 2011

Sobre "o drama de ser escritor"

A Gabriela tem um amigo formado em direito que decidiu escrever um romance. Ela não quis desanimá-lo, mas lhe advertiu sobre "o drama de ser escritor".

"O fiz me baseando na tua experiência. Ilustrei a situação em duas linhas com algumas frases inspiradas em ti e que são/poderiam ser tuas. Olha aí:

Guardei o livro. Dentro de uma caixa no fundo do armário. Voltei a fumar. Parei de fumar. Peguei a caixa. Hoje escrevi bem. Tive uma manhã produtiva. Tudo o que eu escrevi até agora me parece muito ruim. Não sei como continuar. Tive uma ideia para seguir hoje. Isso tá uma porcaria. Vou pra Bahia. Por que eu escrevo? Reli algumas partes do que está feito e gostei muito. Fiz alguns ajustes, pouca coisa. Por que eu não consigo escrever?"


Adorei (é bem isso aí). Sobretudo esse "Vou pra Bahia", hehehe.

Friday, June 03, 2011

Per tu, Sérgio, Sergi, Serge. Moltes felicitats

Perquè passegis una estona per una de les teves platges estimades (panoràmica total, dreta, esquerra, cel i terra!). Aqui!

Da verdade

Hoje li este koan num livro de Roland Barthes (esta versão do relato é atribuída por Barthes a Severo Sarduy):

Um koan budista diz: "O mestre segura a cabeça do discípulo debaixo da água, durante muito, muito tempo; pouco a pouco as bolhas começam a se rarefazer; no último momento, o mestre tira o discípulo, reanima-o: quando você desejar a verdade como desejou o ar, então saberá o que ela é".


E essa historinha me fez pensar numa outra, que o meu mestre :p me contou um tempo atrás (mas acredito que é bem conhecida):

Um homem bêbado volta a casa à noite e perde as chaves ao tentar abrir o portão. Um amigo encontra o homem na calçada, olhando o chão sob um poste de luz. "Procuro as chaves de casa", explica o homem. "As perdeste aqui?", pergunta o amigo. "Não, mas é que aqui tem luz."

Thursday, June 02, 2011

És una nena! :)))
















(Foto reproduïda amb permís de la mestressa de la panxolina. No puc dir qui és! :o)


(Ramon :p, fotògraf: espero fotos més sexys, OK? Tipus Vanity Fair!)

Wednesday, June 01, 2011

Per tu, Gabi. Moltes felicitats, che









Adão Iturrusgarai



















SuperCinema
Rommulo Vieira Conceição
Instalação
2010

Sim, agora o átrio do Santander Cultural é ocupado por um supermercado-cinema. Dá para comprar os produtos (tem até Toddynho) e ver um filme. Filmes (essa é uma das leituras) mais perecíveis do que muito do que se encontra nas prateleiras - hoje estava passando Avatar. (Foto ruim porque um segurança estava por perto!)



















Túnel
Rejane Cantoni & Leonardo Crescenti
Instalação cinética
2011

Quando a gente anda pelo túnel, essas molduras metálicas se mexem. Vistas de fora, as pessoas aparecem como coupées, frame by frame.

A mostra, Agora Ágora (tem muita coisa interativa aí!*), vai até o 7 de agosto. Tu ainda consegue vê-la!


*Te apresenta? "Esse é um espaço para receber e disseminar ideias criativas com potencial de gerar transformação social. Sua ideia entra no fluxo e poderá ser conhecida e votada por todo o mundo. As mais efervescentes ganham uma consultoria especializada em empreendedorismo social e mais um dia de apresentação oficial! E então, qual a sua ideia?"